ภาษาไทยมีความหลากหลายของคำศัพท์เนื่องจากมีการรับเข้าคำศัพท์มาจากภาษาอื่น เช่น ภาษาพรังก์สี, ภาษากัมพูชา และภาษาพาลี ซึ่งทำให้การเรียนรู้คำศัพท์ภาษาไทยยากขึ้น เพราะผู้เรียนต้องจดจำรูปแบบการเขียน คำออกเสียง และความหมายของคำศัพท์เหล่านี้ คำศัพท์จากภาษาพรังก์สี เช่น "คอฟฟี่" จากคำ "coffee", "โทรศัพท์" จากคำ "telephone" มักมีความคล้ายคลึงกับคำในภาษาพรังก์สี แต่มีการเขียนและออกเสียงที่แตกต่างออกไป นอกจากนี้ คำศัพท์จากภาษาพาลี และภาษาพรังก์สีบางคำมีความหมายที่คล้ายคลึงกัน แต่มีความแตกต่างในระดับความเป็นทางการและความเป็นประจำวัน นอกจากนี้ คำศัพท์ภาษาไทยยังมีคำที่มีความหมายคล้าย ๆ แต่มีความแตกต่างในความลึกของความหมาย คำเช่น "รัก" และ "ชอบ" 둘다หมายถึงการชอบอะไร แต่ "รัก" มีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่า "ชอบ" เพื่อเอาชนะความยากเหล่านี้ ผู้เรียนควรจดจำคำศัพท์ในกลุ่มของคำที่มีความหมายคล้าย ๆ หรือมาจากต้นกำเนิดเดียวกัน และฝึกใช้คำศัพท์เหล่านี้ในประโยคและบทความเพื่อเข้าใจถึงความแตกต่างของคำศัพท์เหล่านี้ได้อย่างดี การอ่านหนังสือและฟังวารสารภาษาไทยยังช่วยให้ผู้เรียนรู้จักคำศัพท์ใหม่และเข้าใจถึงการใช้คำศัพท์ในบริบทได้อย่างถูกต้อง